Muurtje

Gepost op: 01/11/19

Toen ik kind was begonnen we op de ochtend van 1 november aan een lange tocht langs de graven. Voor de middag was mijn vaders kant aan de beurt. Met onze ouders reden we naar het kerkhof van Aarschot, vervolgens Westmeerbeek en ten slotte Hulshout, het dichtst bij huis.

Na de middag reden mijn grootouders mee, twee volwassenen en twee kinderen op de achterbank, en ging het naar moeders kant. We maakten een soms eindeloos lijkende lus langs Heist-Centrum, Booischot, Schriek, Heist-Goor, Beerzel en Heist-Statie. Op dat laatste kerkhof lag de meeste familie begraven.

Ik herinner me vooral een ijskoude 1 november – misschien vooral door de verhalen die er nadien over verteld werden – dat het zo vroor dat we als kinderen in de auto mochten blijven zitten. Dan las ik verder, in een stripverhaal meestal.

Vandaag was het niet erg koud, maar Heist was ver. In de motregen passeerde ik langs een klein kerkhof waar ik niemand ken. Maar het tafereel is altijd en overal hetzelfde: mensen die in groepjes van drie, vier, vijf met gebogen hoofd naast elkaar staan, schouder aan schouder, als een muurtje in het voetbal. Ik vraag me af of ze iets willen tegenhouden.