© 2024
Als je iets nieuws voor het eerst meemaakt, weet je nooit of het blijvend zal zijn. Zo was ik begin jaren 80 de eerste in België op wie een echografie werd uitgevoerd – ik was als kind op bezoek bij mijn grootvader in het ziekenhuis in Lier toen ze daar een splinternieuwe machine hadden geïnstalleerd waarvoor ze even een proefkonijntje wilden, van de spanning ging mijn hart helemaal loos op het scherm – maar dat is een ander verhaal.
Precies 25 jaar voor het begin van de eerste lockdown, die telewerk en afstandsonderwijs deed boomen, was ik als student een van de pioniers – enfin, noem het ook maar proefkonijnen – van vermoedelijk de eerste onlinecursus in Europa. In de lente van 1995 nam de letterenfaculteit van de KU Leuven deel aan het HUMANITIES-project (Historic Universities Multimedia Network for Innovation in Education System). Studenten die eraan deelnamen mochten daar een ander vak voor laten vallen. Ik heb de scriptie nog die ik daarover moest schrijven en als ik die teruglees, leek er vooral veel mis te gaan. We kregen van de universiteiten van Granada, Groningen, Bergen, Montpellier en Wenen videocassettes met opgenomen lezingen opgestuurd en het hoogtepunt waren enkele liveconferenties via het toen nog prille internet. Aan de KU Leuven waren het de professoren van literatuurwetenschap die hun schouders eronder zetten (vooral José Lambert maar ook Rik Van Gorp en mijn eindwerkpromotor Joris Vlasselaers).
Enfin, heel interessant allemaal, zeker als je bekijkt hoe alles sindsdien geëvolueerd is. Maar het gekke is: hoe komt het dat ik nu terugdenk aan een project van een kwarteeuw geleden dat ik eigenlijk al min of meer vergeten was?
De laatste weken droom ik veel en levendig en ik herinner me die dromen vaak bij het ontwaken. Zo zat gisterennacht mijn goeie ouwe professor Hugo Brems aan de keukentafel van mijn ouderlijk huis. Mijn moeder riep me, zij had hem al ontvangen en een stoel geboden. Het was avond de lamp gaf een zacht licht.
Ik ging erbij zitten en vroeg hoe het met hem ging.
Goed, zei hij.
Hij vroeg me wat ik nu gevonden had van die studie Germaanse.
Ik zei hem dat het bevredigend was, maar dat er ook dingen beter gekund hadden.
Ja, en dan was er nog dat pioniersproject in afstandsonderwijs, zei hij.
Zodoende.
Onze geest maakt soms rare bochten, niet het minst wanneer we slapen.