© 2024
'Ti zeteite ton zonta meta ton nekron?' (Lucas 24:5)
'Waarom zoekt gij de levende onder de doden?'
Het is de vraag die twee hemelse gezanten stellen aan de vrouwen die op de ochtend van Pasen het graf van Christus komen bezoeken. Het is treffend dat deze boodschap aan enkele vrouwen wordt overgemaakt, die ze op hun beurt aan de apostelen meedelen. De vrouwen zijn het eerste doorgeefluik.
Er bestaat geen mooiere boodschap dan die van de wederopstanding. Een spiritueel oerbeeld dat al lang bestond voor het verweven werd met verschillende religies. In de christelijke traditie is het met stip Feest #1.
Ik vind het ook het mooiste.
Van zodra ik de kindertijd met het versieren van de kerstboom en de pakjes ontgroeid was, begon ik meer van Pasen te houden. Een jubelend feest van zon en eieren en paasbeste kleren. Vernieuwing en verrijzenis in plaats van de ellende van een arme baby die ligt te verkommeren in een kouwe stal. Halleluja in plaats van Susa Nina.
Wat een boodschap ook: wat uitgedoofd was laait weer op, wat vertrappeld was bloeit weer, wat teneergedrukt was richt zich weer op, wat koud was gloeit weer.
Kort voor Allerheiligen schreef ik hier over het intreden van de winter, het stilvallen van het leven. We plooiden ons terug in de donkerte van vroege avonden. Het land en de natuur stierven – tijdelijk. En nu, van onder vrieskou en sneeuwkorsten, komt die natuur weer tot leven. Krokussen en narcissen, lammeren en kuikens.
En wij met de natuur. Vijf maanden zijn er voorbij. Vijf maanden van stilstand en wintertijd. We krijgen nu de kans om onszelf te vernieuwen. Symbolisch, maar ook in daden. We ondergaan de vernieuwing, maar we kunnen er ook actief aan bijdragen. De hand weer aan de ploeg, de vingers aan de pen. Voornemens die nu oprechter klinken dan met Nieuwjaar.
Vanochtend liep ik langs het kerkhof waar het graf van mijn grootvader sinds kort niet meer bestaat en ik dacht aan de woorden: ‘Waarom zoekt gij de levende onder de doden?’
Inderdaad. Wat een openbarende vraag!
Fijne Pasen aan u allen!