Karbonkels

Gepost op: 30/10/21

Dank voor alle wensen die me vandaag op een pad van liefde langs verschillende plaatsen voerden, van de klas waarin ik lesgaf tot het huis waar ik opgroeide samen met mijn grootvader. Zoals velen onder jullie weten ben ik bezig aan een roman die op zijn oorlogsdagboeken gebaseerd is. Daarin staat veel kommer en wel, lijden en honger, maar af en toe duiken in mijn eigen herinneringen ook veel grappige anekdotes op die voor een tegengewicht zorgen. Ik wil er vandaag graag een met jullie delen, eentje met een vleugje Halloweensfeer: 
-
Die keer dat ik als kind dringend moest plassen, net terwijl ik op tv een spannende serie aan het volgen was. Om zo weinig mogelijk te moeten missen van de avonturen van Buck Rogers of Nils Holgersson of welke held het ook was, spurtte ik naar buiten, het koertje op. Ik trok de deur van het toilet open en zag daar een donkere massa, waarin twee karbonkels oplichtten. Krijsend van de panische schok stormde ik het huis weer in, klampte me aan mijn moeder vast terwijl ik mijn grootmoeder op de achtergrond hoorde kijven. ‘Marcel, waarom doet ge ook het licht niet aan als ge naar het gemak gaat!’