Dat jochie van toen

Gepost op: 06/07/23

Het is verbazend hoe je met de jaren kunt veranderen. Mijn eerste zomerse herinnering is er een aan onbarmhartig hete dagen waarop ik als uk op het gazon een kegelspel mocht spelen met plastic flessen gevuld met water. Als zo’n fles omgegooid werd, moesten we die zo snel mogelijk rechtzetten, maar al gauw verspreidde zich een verkoelende plas water over het kurkdroge gras. Zodra ik wat ouder werd en had leren lezen, bleken boeken, stripverhalen en ook Legoblokken mijn verbeelding veel meer uit te dagen dan het spel in de openlucht. Soms was ik met geen stokken meer buiten te krijgen, dat heeft lang geduurd, tot ergernis van mijn oudere gezinsleden.

Ondertussen is dat helemaal anders en kan ik op warme dagen moeilijk de lokroep van de buitenlucht weerstaan. Geen middag is te heet of ik loop erdoor. Onlangs moest ik mijn wagen binnenbrengen voor een onderhoud, de airco zorgde voor een aangename temperatuur in de garage, maar ik vulde de wachttijd liever met een wandeling door de buurt. De zon geselde, de loden stilte in de dorpsstraten werd alleen doorbroken door een enkele koerende duif. Ik zag ramen dichtgeplakt met aluminiumfolie, liep langs achtertuinen met dichtgevouwen parasols en dwaalde over stoffige wegels. In gedachte rook ik de zomers van vroeger, nat gesproeid gras en zonnecrème. Elke wandeling door verlaten straatjes een fata morgana uit een vergane tijd.

Er is wel meer veranderd. Als kind las ik tijdens autoritten op de achterbank de tijd weg. Nooit wist ik waar we waren wanneer we aankwamen, want ik had geen moment van mijn boek opgekeken. Nu rijd ik in eigen land blind – nu ja – naar de meeste plaatsen, omdat ik er voor allerlei jobs al eerder ben geweest. Dat kind van toen zou met verbazing naar de volwassene van nu kijken.

En toch ook niet. Het zou er net zo goed een speelkameraad in vinden, een grote mens die het niet kan weerstaan om kinderlijk belachelijk te doen, zijn leeftijd niet waardig te zijn, te spelen quoi. Ik vind dat niet eens een slechte eigenschap. Maar ook een grote mens die soms nog altijd even timide is als toen.

Omgekeerd kijk ik nog altijd met veel herkenning naar dat kind. We delen tenslotte heel wat, en dat duurt voort, dwars door alle tijdlagen heen. We kunnen elkaar ongetwijfeld van alles leren. En vooral: wat hou ik nog zielsveel van dat jochie van toen.