Resha en Haneesh

Gepost op: 31/08/23

Op een zomerse middag wandel ik door Leuven. Meestal zoek ik de natuur op, maar nu wil ik gewoon een korte wandeling maken en loop ik door straten en wijken waar ik al een tijdje niet meer was. Het daagt me dat ik verschillende huizen en appartementen passeer waar ooit iemand woonde die een eenzame uitvaart kreeg. Een woninglijk, dat is de kille term waarmee iemand aangeduid wordt die thuis dood werd aangetroffen.

Ik vraag me af wat er zou verschijnen mocht ik alle plaatsen op een kaart aanstippen en de punten met elkaar verbinden. Het appartement van de tragische mevrouw S. uit Hongarije, het huis van meneer S. die vaak bij Porevello langs ging, het appartement van meneer B. die net als zijn vriendin al weken overleden was voor hij werd gevonden.

Het waren destijds de bejaarde buren van meneer B. die me dat schrijnende verhaal vertelden. Het was een kille, diepgrijze dag in december. Ze woonden op de benedenverdieping van een flatgebouw in de Brusselsestraat, vlak bij de pedagogie Camillo Torres. Meneer B. woonde op de bovenste verdieping. Ik passeer het gebouw en aan de zijkant zie ik het beschaduwde balkonnetje van hun appartement. Op een drooghek hangen een kleurrijke jurk, een afgewassen jeans en boxershorts. Ik loop even terug naar de hoofdingang en kijk naar de namen op de brievenbussen. In het appartement van het bejaarde echtpaar wonen nu Resha en Haneesh. Jonge mensen met vrolijke kleuren. Geen wonder, de eenzame uitvaart van meneer B. dateert ondertussen van acht jaar geleden, de eerdere bewoners waren toen al op leeftijd.

Ik ga weer naar buiten, passeer opnieuw het balkonnetje. Het treft me nu, op deze zomerse dag, dat het oude echtpaar nooit zon had op hun balkon.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Het boek De Eenzame Uitvaart, verhalen om niet te vergeten verschijnt volgende week. Officiële voorstelling op zondag 1 oktober in Leuven.