© 2024
Die ochtend in de Brusselsestraat. Ik zie vanop een afstandje drie werkmannen, jonge gasten nog, rond een grote balk staan. Geen houten balk, eerder een pak isolatiemateriaal of iets anders dat nogal onhandig te tillen valt. De balk is zowat twee meter lang en dertig centimeter breed. Wat gedaan? Uiteindelijk pakt de dapperste van de drie het pak op. Na wat manoeuvreren laat hij het op zijn knie steunen en vervolgens gaat het hup, tot in zijn armen. Het pak zwaait even vervaarlijk naar links en rechts voor hij het kan stabiliseren. Dan loopt hij evenwijdig met het huis naar de voordeur, zet een paar stappen opzij, zodat hij kan draaien en loodrecht op de deur aan koersen, de balk in zijn armen als een stormram. Op het ogenblik dat hij vlak voor de deur staat, stopt hij. Met wat moeite laat hij de balk weer op zijn knie zakken, waar hij hem met één hand in bedwang houdt. Met zijn vrije hand begint hij in zijn broekzak te rommelen. Op dat moment ben ik dicht genoeg genaderd om te zien dat de voordeur nog dicht is.
En van mij zeggen ze soms dat ik te veel wil plannen.