Out of sync

Gepost op: 29/06/17

Ik liep de voorbije dagen door de regen in korte T-shirtmouwen en wanneer de zon het blauw uit de lucht deed smelten, trok ik een warme jeans aan. Ik botste tegen mensen op en zij tegen mij. Het leek alsof mijn leven niet synchroon verliep met de tijd, alsof ik elders en nergens was.

De tijd… Ik lees het fascinerende Schaduw en vuur van collega en copain Dimitri Bontenakel waarin de vijf aktes omgekeerd chronologisch worden verteld, van 2042 tot 1982. 
Ik lees in De Morgen een recensie over twee wetenschapsjournalisten die elk een boek schreven over de tijd. 
En ik lees in die recensie het aforisme van de Nederlandse fysicus Carlo Beenakker: ‘Tijd is datgene wat ervoor zorgt dat niet alles tegelijkertijd gebeurt.’

Soms twijfel ik daaraan. Dan ben ik de man die vandaag exact een jaar geleden het bericht kreeg dat zijn grootmoeder van 104 was overleden, en tegelijk het jongetje dat door haar een kop bouillon werd gebracht als het weer eens op de sofa ziek en koortsig lag te zijn. Soms is zij dan weer de jonge vrouw die overal bij haar negen broers en zussen ging wassen en plassen en tegelijk de kleine bijna-mummie die wachtte op de dood van haar enige nog levende zus om enkele weken nadien zelf stilletjes afscheid te nemen van – ja, van wat? Van dit heden dat helemaal uit de haak van de tijd hangt? Terwijl ze er nog op zoveel manieren is.

Een halfjaar geleden ben ik verhuisd en voor het eerst trof ik deze week een duif aan op de balustrade van mijn balkon. Eerst lag ze te soezen, dan richtte ze zich op, keek voldaan rond en vloog weg. Ik weet wel: duiven brengen geen boodschappen uit een andere wereld. Toch deed dat pak pluimen dat daar ’s ochtends lag te wachten me gek genoeg wat. Maar ondertussen kreeg ik nog wel andere tikjes uit de kosmos om me tot de orde te roepen.

Een jaar zonder moemoe, dat is op een gekke manier ook een jaar dat ik geen vlees meer eet – ik schreef er eerder over. Het is niet één op één, het ligt ingewikkelder dan dat, op een manier die ik zelf allicht niet helemaal begrijp. Maar het heeft zeker te maken met een streven, soms bewust en soms onbewust, naar een dieper leven. Misschien wel eens soort van tijd-loos leven of al-tijd leven. 
Dat is niet eenvoudig en daar kan, naast de tikken uit de kosmos, zelfs een simpele duif al eens bij helpen. Het vredessymbool. Er is namelijk veel inwendige vrede voor nodig en een uitwisseling van heel veel liefde.