© 2024
Vannacht was ze weer bij me. Dat is op zich niet zo gek: mijn grootmoeder en mijn vader zijn in mijn dromen wel vaker opnieuw bij mij. Maar dit keer was het vreemd. Terwijl zij doorgaans haar rol van vroeger weer opneemt, zat ze nu stil op een stoel. Ik wist dat ze dood was, dat het slechts een restbeeld van mijn grootmoeder was. Maar de anderen die er waren, die goed genoeg wisten dat ze er niet meer was, die verweten mij dat ik haar verjaardag was vergeten (recent, op 18 januari). Ze zeiden niks, maar ik voelde het.
Net nu ook ik voor het eerst helder doorzag dat ze dood was, dat ze in mijn droom een keer niet opnieuw tot leven was gewekt, hingen de anderen die maskerade op. Dat maakte me boos en opstandig.
Misschien ben ik haar ook iets te veel vergeten de voorbije weken en maanden, na haar dood in juni. Misschien is het tijd om haar weer even tot leven te wekken.
De voorbije weken keek ik op Canvas naar Midnight Sun, een misdaadreeks waarin een belangrijke rol is weggelegd voor de Samen (de Lappen zoals wij ze kennen, maar dat is minstens een even grove belediging als Eskimo’s voor de Inuït). Zij kennen een uitdrukking: ‘wanneer de doden nieuwe klegen dragen’. In de serie voorspelde dat onheil.
Zaterdag las ik in De Morgen een interview met Katie Roiphe, die een boek schreef over de laatste dagen van overleden schrijvers. De illustratie bij het stuk toonde twee Indonesische mannen met een lijk op hun rug. Om de drie jaar halen ze daar de doden uit hun graf, wassen hen en doen hen nieuwe kleren aan. Een ritueel, de doden die nieuwe kleren dragen.
Toeval bestaat niet.
Ik ga mijn grootmoeder nieuwe kleren geven. Vermoedelijk in een gedicht.