© 2024
‘Mijn jaar in vogelvlucht’, Facebook, dat moet jij me niet voorspiegelen, zeker niet met een reeks foto’s waar de diepste geluksmomenten aan de grootste banaliteiten gekoppeld worden. En ja, die combinatie, zo is het leven wel, maar ik wil me 2016 toch ietwat anders herinneren. Het is een van de meest bouleverserende jaren uit mijn leven geweest.
Met Nieuwjaar klonk ik op een 2016 dat zich beloftevol aandiende. Een zomerjaar waarin de zaadjes zouden ontkiemen die in 2015 waren gezaaid. Kiemen van liefde en succes, een literair debuut op komst, een nieuwe woonplek gekocht.
Een klein jaar verder was de zomer zeer groot, zoals Rilke dichtte, voor sommige van de gewassen. Andere misten wat zonlicht of water om tot de volste bloei te komen. Sommige staan nog altijd in de knop en ik vraag met Rilke om hen nog enkele zuiderse dagen te schenken.
Zoals mijn nieuwe stek, waar ik over enkele dagen eindelijk hoop in te trekken. Een stap naar meer ruimte en meer licht, en ik hoop vurig dat zich dat ook in mij vertaalt.
In 2016 debuteerde ik en verloor ik mijn lieve grootmoeder en meter, zo mengden emoties zich. Ik voelde me vaak met geweldige mensen omringd en soms alleen. Soms was dat alleen-zijn verrijkend, andere keren ook niet.
Ik maakte veranderingen in mijn leven en ik moet er nog maken. De aarde opnieuw omwoelen voor nieuwe zaadjes. Meer van dezelfde en andere. Te velde gaan en wroeten. Voor een nieuw zomerjaar.
Dat weerspiegelt zich allemaal niet in de foto’s van 2016. De belangrijkste foto’s ontbreken daarin. Die foto’s staan niet eens op Facebook. Meestal bestaan ze niet eens.