© 2024
Wij leven nu, maar we zijn met zoveel touwtjes verbonden met andere tijden. Onze ouders en voorouders leven in ons door, niet alleen in ons DNA, niet alleen in onze herinnering, maar in een vorm van begeestering – in de vele betekenissen van dat woord.
Op de dag dat mijn moemoe zes maanden geleden overleed, 104 en nog een schamel lijfje mummiemens, besloot ik geen vlees meer te eten. Een rechtstreeks verband was er niet – het is me al vaker gevraagd – maar ergens in de kosmos klapte een deur open, misschien wel door haar opengezet.
Vandaag lunchte ik met een oude vriendin, ik ken haar en haar man al van de studentenbeweging indertijd maar we zien elkaar slechts sporadisch. Toevallig kwam het gesprek op grootouders en ze vertelde me – anders had ik het zelfs niet geweten – dat in maart, op de vijfde verjaardag van het overlijden van haar opa, in Brussel de bommen ontploften.
Die twee zaken openden ook ergens een deur. Ze sprong in haar wagen, reed naar Zaventem op zoek naar mensen die ze hulp kon bieden. In een opvangcentrum werd ze in contact gebracht met twee al wat gedaagde Tsjechische vrouwen, gestrand onderweg naar een zoon in Washington, zonder bagage, zonder veel talenkennis. Ze nam hen mee, ze boden hen een bad en een bed, gingen de dag erna met hen wat spullen kopen en hielpen hen met het boeken van een vlucht vanuit Amsterdam.
Ik hoorde dat vandaag. Ze zitten niet op Facebook. Ik hou van vele vrienden maar vandaag verdienen zij een bijzondere vermelding <3 Loes en Steven