Boterhammen

Gepost op: 30/09/16

In de schoolrefter, achter mijn brooddoos en flesje Sprite, stond mijn hart even stil. De toezichthoudende onderwijzer vertelde me dat mijn vader een accident had gehad. Ik herinner me nog precies de plaats waar ik zat, en hoe het licht door de hoge ramen viel.

Dat ik ’s middags bleef ‘ineten’ was een uitzondering, want mijn vader was zelf onderwijzer op die basisschool en mijn moeder kleuterleidster in de vrije school enkele straten verder, dus gingen we over de middag meestal naar huis om te eten. Maar die dag niet, want mijn vader had ergens een vergadering. Van het COV.

Mijn hart stond even stil, maar ik werd meteen gerustgesteld. Het was niet erg, hooguit wat blikschade. Iets met een kleine zijstraat en voorrang geven.
Het is maar een kleine anekdote om het over iets anders te hebben. Het COV, dat is het Christelijk Onderwijzersverbond. Mijn vader was afgevaardigde. Iets terugdoen voor de maatschappij, heet dat. Niet alleen naar jezelf kijken. Hij heeft dat altijd toegewijd gedaan, was het soms niet met alles eens, maar zag de noodzaak ervan in.

Die noodzaak is er vandaag nog altijd. Ook al is het bon ton om de vakbonden in een slecht daglicht te stellen en aast een Vlaamse tabloid als HLN telkens op een enkel incident om het toch maar niet over de gerede eisen te moeten hebben. Diskrediet heet dat.

Neen, dit heeft niks te maken met vaderliefde of nostalgie. Ik ben zelf ooit werkloos geweest. En blij dat ik gesyndikeerd was. Die mensen hebben mij altijd geholpen. Goed geholpen. Ook toen ik freelancer werd, eerst in bijberoep, kon ik met vragen bij hen terecht. Ik ben ook nog jaren mijn vakbondsbijdrage blijven doorbetalen. Uit overtuiging, niet vanwege de belastingaftrek.

En dus stond vanochtend mijn hart weer even stil.

Vanwege nog maar eens zo’n lukraak gelanceerd en ongefundeerd voorstel van populistische politici met een hoog HLN-gehalte.

Ik kleurde gisteren zelf een beetje groen en rood. En vanochtend zag ik de dag naderen. De dag van die slogan, die ik ooit bij vrienden op een volgeschreven muur van hun kleinste kamertje las. Een slogan met ernst en zelfrelativering die onze politici missen. ‘Morgen revolutie! Boterhammen meebrengen.’