Panta rhei

Gepost op: 29/06/16

Kun je echt van iemand houden zonder de idee te omarmen dat je die persoon ook weer kunt verliezen? Mijn oma van 104 is vandaag overleden en er is een schokgolf aan emoties door me heen gegaan, gevoed door gesprekken, inzichten, neergeschreven gedachten en de bereidheid om verandering te aanvaarden – wie mij kent weet hoe lastig dat kan zijn.

Ik had niet durven te denken dat haar dood er mee voor zou zorgen dat er weer enkele vensters meer van mijn innerlijk wagenwijd open werden gezet. Elke evolutie is op haar tijd gebaad bij een revolutie. Een katalysator voor verandering. Dit zal een dag worden om op een vreemde manier te koesteren.

Verdriet is een van de emoties die ik het minste voel. Mijn oma was een goede ziel, die nu verlost is van dat sterfelijke omhulsel dat ze 104 jaar heeft meegedragen. Een leven dat soms mooi, soms zwaar was en dat altijd in het teken stond van hulp bieden aan wie in nood was. Ze doofde uit als een kaars, zonder lijden, zonder strijd, er was geen boosheid of zwartgalligheid die ze nog moest uitzweten. Haar laatste verstaanbare woorden zijn geweest: ‘Ik zien a zoe gere.’ In haar leven heeft ze tonnen goed karma verzameld, ze zit nu vast ergens op een roze wolk, vrij en vrolijk te genieten van de beloningen van de kosmos.

En ik, ik ben blij voor haar. Het afscheid was allang genomen en werd recent nog vernieuwd. En de kosmos heeft me vandaag, zoals de laatste tijd wel vaker gebeurt, een draai rond mijn oren verkocht. Een goedbedoeld moederlijk of vaderlijk oplawaai, als om te zeggen: snotneus, word eens wakker, keer terug naar jezelf en rap een beetje.

Panta rhei. Zie de golf op je afkomen, en de golf daarop, en haak je tenen niet in het zand maar laat je optillen.

Sommigen zullen het begrijpen, anderen zullen het allemaal wat vreemd vinden. Maar voor iedereen van jullie, een welgemeende: peace & love!