Hij rijdt, hij is verrezen

Gepost op: 01/04/11

Halfvasten pas en toch — als de katholieke terminologie even gepardonneerd wordt — staan er dit weekend twee hoogmissen geprogrammeerd. Dé literaire hoogmis van het jaar (wat zeg ik: van de laatste twintig jaar), De Nacht van de Poëzie, en dé sportieve hoogmis, De Ronde van Vlaanderen. De ene wordt geconsacreerd in rood fluweel, de andere op altaren van modder en kasseien. ‘s Zaterdags hangt zwart teer om de lippen, ‘s zondags het schuim van de inspanning.

Wegens een eigen sportief engagement op zondag zal ik maar één keer ter communie kunnen gaan. Maar het zal een echte communio worden, een gemeenschap met gelijkgezinden in de Gentse Vooruit. Het zal bijwijlen meer van een zwarte mis hebben, met dichters die elkaar omarmen met woorden en drank of elkaar bevechten met porno en poetica’s.Slapeloos zal de zaterdag verglijden in de zondag wanneer de duivels opstaan in de huid van engelen. Coureurs, zo zegt Dirk Roofthooft deze week nog in Sport/Voetbalmagazine, zijn een mengeling van helden, engelen en dorpsidioten.

En de geschonden engel rijdt, hij is verrezen! Leif Hoste, de Poulidor van Vlaanderen, de renner die boven alle anderen die ene overwinning wordt gegund. Zo vaak zo dichtbij, zo vaak in het stof der Vlaamse of Noord-Franse wegen moeten bijten dat de sympathie bijna als medelijden aan hem is blijven kleven. Deze week nog letterlijk zijn hoofd tussen de kasseien gestoken, lang wijfelend of dat getergde lijf en hoofd op zondag wel voldoende soepelheid zouden bezitten.

Ja dus, en als zondag het onvoorstelbare gebeurt en Hoste wint, dan zal er geen engel op het podium staan, maar een schone duivel die — als hij bij het ontvangen van de bloementuil lacht — een lelijk zwart gat zal laten zien waar deze week de teer en het asfalt van een coureur een lispelende dichter hebben gemaakt.