© 2024
Als ze in Harelbeke een Dag van het Woord organiseren, dan nemen ze er de tijd voor. Eminence grise Willy Spillebeen werd in de bloemetjes gezet, vijf dichters lazen werk van hem voor en Philip Hoorne interviewde de meester. Studenten van de academie brachten schitterende vertolkingen van gedichten van Neruda. Als slot was er de proclamatie van de Literaire Prijzen. Dat ik gewonnen had, wist ik eigenlijk al wel op voorhand, maar het kriebelt op zo’n moment natuurlijk nog altijd. Verrassing ook toen bleek dat mijn buurvrouw in de zaal, de onvolprezen Bo Vanluchene, de eerste prijs in de categorie tot 26 jaar had weggekaapt.
Aansluitend volgde nog een drukke maar gemoedelijke receptie en een lekkere lange avond waar we het nu niet zullen over hebben.
En kijk, het is zo weer voorbij. Zo ademloos glijdt het weer weg dat het nauwelijks in een stukje blog te vatten lijkt. Om het toch iets tastbaars te geven, plaats ik hier een van de drie winnende gedichten. Omdat de Dag van het Woord stilaan de Avond van het Woord werd, kreeg het publiek in de zaal er ook maar eentje te horen. Misschien vond de jury dat het beste. Dus deel ik dat.
Straks komt de slotenmaker
Ik vraag me nu al weken af: had ik niet moeten
poetsen, stofzuigen, de afwas doen? De boel
uit voorzorg aan de kant zetten? Voor wie?
Liggend op mijn rug lijken de dingen zich
pas echt aan orde te onttrekken. De post
achter de deur eist steeds meer ruimte op,
schuift alsmaar dichter in de richting
van mijn bril, waarin een glas ontbreekt.
Het enige dat nog beweegt. De staande klok
viel gisteren stil. Wat in mij is gezonken
geeft zich stilaan vrij. Enkele straten verder
wordt een huurcontract ontbonden.
En dan komt hij
als houtworm in het sleutelgat.