© 2024
Het werd herfst. En dan dient Rilke gelezen te worden.
Heer: het is tijd. De zomer was zo rijk.
Leg nu uw schaduw op de zonnewijzers
En laat de winden op de velden vrij.
Verderop in het gedicht vraagt Rilke om nog twee zuidelijker dagen. Ik hoopte er ook op – tot twee weken geleden. Toen viel definitief het doek over de zomer en viel er niet aan te ontkomen: de verwarming aan. En voor het eerst kwam ik (oktoberkind, hersftadept, melancholiejunk) er niet mee in het reine. Na een lange, verwarde zomer, met schrijven in de Belgische zon en reizen in de Spaanse, was de hersft plots te koud, te onwennig, te vaderloos.
Wie nu geen huis heeft, bouwt er geen meer
Het ouderlijk huis uit de lente is een huis van moeder geworden. Als iemand die jaren in de tropen vertoefd heeft ben ik, de minste koude kruipt meteen onder de lichte kleren. De winter zal wennen zijn, omdat hij meer binnen huist dan buiten. Maar we schrijven om ons te verwarmen. Is er een andere reden?
wie nu alleen is, zal het lang nog blijven,
zal waken, lezen, lange brieven schrijven
en rusteloos door lege lanen dwalen
als de bladeren op de herfstwind drijven.
Kijk eens aan, we kunnen nog altijd naar buiten…